Sunday, 14 December 2014

' പിണ്ഡനന്ദി ' എന്ന കൃതിയുടെ മാഹാത്മ്യം !

!

ഗുരുദേവൻ രചിച്ച 'പിണ്ഡനന്ദി' എന്ന കൃതി വായിച്ചു മനസ്സിലാക്കിയാൽ ജീവിക്കേണ്ടുന്നത് എങ്ങനെ എന്ന് മനസ്സിലാകും.
ഒന്നും നമ്മൾ നിനച്ചമാതിരി നടക്കില്ല . എല്ലാത്തിനും അതിന്ടെതായ നിയമവും കാലവും ഉണ്ട്. അതനുസരിച്ച് അത് നടന്നുകൊള്ളും . ആഗ്രഹങ്ങളും മോഹങ്ങളും നമ്മളെ ദുഃഖ കടലിൽ താഴ്ത്തും. ജനിച്ചതും മരിക്കുന്നതും നമ്മുടെ തീരുമാനത്തിലല്ല. പിന്നെ ഇതിനിടയിലുള്ള കാലം എങ്ങനെ നമ്മുടെ കൈയിലാകും ?? ചിന്തിച്ചു നോക്കൂ .
എന്തിനു ജനിച്ചു,മരണം എന്താണ് ? ഇനി മരിച്ചാൽ എങ്ങോട്ട് എന്ന് ഒന്നും നമ്മൾ ചിന്തിക്കുന്നില്ല. ഈ ഉള്ള കാലം കൊണ്ട് എന്തൊക്കെയോ നേടാനുള്ള തത്രപാടിൽ അവസാനം നേടിയതെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു പോകേണ്ട അവസ്ഥ ! അപ്പോൾ ഇതും പാഴല്ലേ ! ഒരു സത്യം ഉണ്ട്. നമ്മൾ ഓരോരുത്തരും എന്തോ അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ട് . ആ അന്വേഷണം ആണ് പലതിലും ഉണ്ട് എന്ന് തോന്നി തപ്പുന്നത്. കുറെ സമ്പത്തും ധനവും ബന്ധുബലവും ഒക്കെ ഉണ്ടായാലും മതിവരാത്ത ഒരു അന്വേഷണം .
ആ അന്വേഷണം ഗുരുദേവ കൃതികളിൽ നിന്നും മനസ്സിലാകും . നമ്മെ നമ്മളാക്കി എടുത്ത, പിണ്ഡത്തിൽ വച്ച് അമൃത് നല്കി സംരക്ഷിച്ച, എപ്പോഴും നമുക്ക് തുണയായി പ്രകാശമായി നമ്മുടെ തന്നെ ഉള്ളിൽ പ്രകാശിച്ചു നിൽക്കുന്ന പരംപൊരുളായ ആ ആത്മസൂര്യനെ, ആത്മ ചൈതന്യത്തെ അഥവാ ശക്തിയെ നമ്മൾ മറന്നു പോകുന്നു. അതാണ്‌ നമ്മുടെ ദുരിത കാരണം . കടലെവിടെ എന്നറിയാതെ , കരയിലിട്ട മീനിനെ പോലെ പിടയുന്നു...
പ്രപഞ്ച സുഖം ആണ് വലുത് എന്ന് ധരിച്ചു ഭ്രമിച്ചു അതിൽ കുടുങ്ങി പോകാതെ ജീവിതം മരണം വരെ മുന്നോട്ടു നയിക്കുമ്പോഴും ആ സത്യത്തെ സ്മരിക്കുക .ആ സത്യത്തിൽ പൂർണ്ണമായി മനസ്സിനെ സമർപ്പിക്കുക . അദ്ദേഹം നമ്മെ കാത്തുകൊള്ളും എന്ന് പൂർണ്ണമായി വിശ്വസിക്കുക . അതിനാണ് ഏകാഗ്രമായ പ്രാർത്ഥന , ജപം, ധ്യാനം. ഹൃദയത്തിൽ വസിക്കുന്ന ആത്മാവ് ആനന്ദ സ്വരൂപനാണ് . അവിടെ ആണ് ആനന്ദം അഥവാ സുഖം ഇരിക്കുന്നത് . കരയിൽ കിടന്നു പിടഞ്ഞ മീൻ എപ്രകാരമാണോ വെള്ളം കണ്ടാൽ നിർവൃതി അടയുന്നത് അതുപോലെ നമ്മളും ആത്മനിർവൃതി അനുഭവിക്കാൻ തുടങ്ങും. ഈ അനുഭവം തന്നെയാണ് പരമമായ ആനന്ദം, സുഖം അഥവാ മോക്ഷം...

Tuesday, 9 December 2014

നടുവേദന, മുട്ടുവേദന, ശരീര വേദന

 



നടുവേദന, മുട്ടുവേദന, ശരീര വേദന


നടുവേദന, മുട്ടുവേദന, ശരീര വേദന തുടങ്ങിയവയ്ക്ക് ഫലപ്രദമായ ചില നുറുങ്ങുകളിതാ.  വീട്ടിൽ വച്ചു തന്നെ ചെയ്യാവുന്ന ഇവ വിവേകപൂർണമായി ഉപയോഗിച്ചാൽ വേദന പെട്ടെന്ന് ഇല്ലാതാക്കാൻ സഹായിക്കും. വളരെയധികം ഔഷധഗുണമുള്ള ജാതിക്ക സന്ധിവേദനയ്കറ്റാൻ സഹായിക്കും. ജാതിക്ക നന്നായി അരച്ച്  പുരട്ടുന്നത് സന്ധിവേദനയ്ക്ക് ഉത്തമമാണ്. പുളിയുടെ കായും ഇലയും പൂവും തോലും ഔഷധങ്ങളാണ്.  പുളിയിലയിട്ടു വെന്ത വെള്ളത്തിൽ കുളിച്ചാൽ ശരീരക്ഷീണവും വേദനയും മാറും. മുട്ടുവേദന കുറയാൻ പുളിയിലയിട്ടു തിളപ്പിച്ച വെള്ളം ഉപയോഗിച്ച് ചൂടുപിടിക്കാം. വയറിളക്കത്തോടൊപ്പമുള്ള വയറുവേദന കുറയാൻ തുളസിയില ചതച്ചു പിഴിഞ്ഞെടുത്ത നീരിൽ ചുക്കുപൊടി ചേർത്തു കഴിക്കുന്നത് ഏറെ ഗുണകരമാണ്. മരുന്നിലകളിട്ടു വെള്ളം തിളപ്പിച്ച് ആവി കൊള്ളുന്നത്  മുട്ടുവേദന പെട്ടെന്നു കുറയ്ക്കും. വാതവേദനകൾക്ക് പുൽത്തൈലം നല്ലതാണ്.

Sunday, 28 September 2014

MP MOOTHEDATH എം പി മൂത്തേടത്ത്

അഷ്ടാംഗമാര്‍ഗം


ദുഃഖത്തിന് കാരണമുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞ ബുദ്ധന്‍ അവയെ ഒഴിവാക്കുവാനും നിരോധിക്കുവാനുമുള്ള മാര്‍ഗങ്ങളും വെളിവാക്കുന്നു. ദുഃഖത്തില്‍ നിന്നും, മോചനം നേടി നിര്‍വാണയില്‍ എത്തിച്ചേരുവാനുള്ള മാര്‍ഗങ്ങളാണിവ. ഇതാണ് ബുദ്ധന്‍ പഠിപ്പിച്ച അഷ്ടാംഗ മാര്‍ഗ്ഗം. ബുദ്ധമത സന്മാര്‍ഗശാസ്ത്രത്തിന്റെയും ആത്മീയാന്വേഷണത്തിന്റെയും അടിസ്ഥാന ശിലയാണ് അഷ്ടാംഗമാര്‍ഗം.
1. സമ്യക്ദൃഷ്ടി 
ശരിയായ കാഴ്ചപ്പാടും ശരിയായ അറിവും ദുഃഖത്തില്‍ നിന്ന് അകറ്റും. മിഥ്യാധാരണങ്ങളാണ് ദുഃഖത്തിന്റെ കാരണം. ആര്യസത്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ജ്ഞാനമാണ് സമ്യക്ദൃഷ്ടികൊണ്ട് അര്‍ത്ഥമാക്കുന്നത്.
2. സമ്യക് സങ്കല്പം
ലൗകിക സങ്കല്‍പങ്ങളില്‍ മുഴുകുന്നത് ദുഃഖത്തിന് കാരണമാകുന്നു. രാഗദ്വേഷാദികളില്‍ നിന്ന് മുക്തനായി ലോക സുഖങ്ങളില്‍ നിന്ന് മോചനം നേടുന്നതാണ് സമ്യക്‌സങ്കല്പം.
3. സമ്യക് വാക്ക്
വാക്കുകള്‍ വേദനയ്ക്കും ദുഃഖത്തിനും കാരണമാകും. ധ്യാനത്തിന് തയ്യാറാകുന്നവര്‍ നിര്‍വാണം പ്രാപിക്കണമെങ്കില്‍ വാക്കുകളുടെ പ്രയോഗം നിയന്ത്രിക്കണം. സത്യഭാഷണം, സത്യ ഉപദേശം, മിതഭാഷണം എന്നിവ ശീലിക്കുക.
4. സമ്യക്കര്‍മ്മ
തെറ്റായ കര്‍മങ്ങളില്‍ നിന്നുള്ള മോചനമാണ് സമ്യക്കര്‍മം. ഇതില്‍ പഞ്ചതത്ത്വങ്ങള്‍ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. സത്യം സംസാരിക്കല്‍ (സത്യ), അഹിംസ, ബ്രഹ്മചര്യ, മോഷ്ടിക്കാതിരിക്കല്‍, ലഹരിവര്‍ജ്ജനം എന്നിവയാണവ. ഉദ്ദേശ ശുദ്ധിയോടുകൂടിയ കര്‍മങ്ങളേ അനുഷ്ഠിക്കാവൂ.
5. സമ്യക് ജീവിതം
ജീവിതം നയിക്കേണ്ടത് സത്യസന്ധതയോടെയായിരിക്കണം. മദ്യവില്‍പന, ആയുധവില്‍പന തുടങ്ങിയവ ജീവിക്കാന്‍ പോലും ചെയ്യരുത്. ഇവയെല്ലാം ദുഃഖം വരുത്തിവെയ്ക്കുന്നു. ആയതിനാല്‍ ശരിയായ ജീവിതം നയിക്കണം അത് ദുഃഖം അകറ്റും.
6. സമ്യക്‌വ്യായാമം
ദുഷ് ചിന്തകളെ ഒഴിവാക്കി ആത്മനിയന്ത്രണത്തിലൂടെ മനസ്സിനെ സദ്ചിന്തകളില്‍ നിറയ്ക്കുന്നതാണ് സമ്യക്‌വ്യായാമം. അത്മനിയന്ത്രണം ധാര്‍മ്മികാധഃപതനത്തില്‍ നിന്നും ഒരുവനെ രക്ഷിക്കുന്നു.
7. സമ്യക്‌സ്മൃതി
ബന്ധങ്ങളില്‍ നിന്നുള്ള മോചനത്തിനായുള്ള സജ്ജമാകലാണ് സമ്യക്‌സ്മൃതി. ഇന്ദ്രിയങ്ങളെയും ഇന്ദ്രിയവിഷയങ്ങളെയും അവയുടെ ബന്ധങ്ങളെയും കുറിച്ച് മനസ്സിലാക്കി അവയെ ഒഴിവാക്കുവാനുള്ള ശ്രമമാണ് സമ്യക്‌സ്മൃതി.
8. സമ്യക്‌സമാധി
ഏഴ് പടികളും കടന്ന് സജ്ജമായ സാധകന്‍ ഏകാഗ്രതയില്‍ മുഴുകിയുള്ള ധ്യാനത്തിന് സജ്ജമാവുകയാണ്. ഇവിടെ ആന്തരിക ശാന്തിയും സന്തോഷവും അനുഭവിക്കുന്നു. പരിപൂര്‍ണ്ണ നിസ്സംഗത ഇതിലൂടെ നേടിയെടുക്കുന്ന സാധകന്‍ മുക്തി നേടി സ്വതന്ത്രനാകുന്നു.
★--★--★--★--★--★--★--★--★--★--★--★--★
മുകളില്‍ പറയുന്ന അഷ്ടാംഗ മാര്‍ഗ്ഗത്തിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തി ധ്യാനത്തിലൂടെ നേടിയെടുക്കുന്ന ദുഃഖ നിരോധമാണ് നിര്‍വാണ അഥവാ ബോധോദയം. 'നിര്‍വാണ' എന്നത് സംസ്‌കൃത പദവും 'നിബാന' എന്നത് പാലീപദവും. 'നിര്‍വാണ' എന്നാല്‍ തൃഷ്ണയില്‍ നിന്നുള്ള മോചനം (നി=ഇല്ല, വാണ = തൃഷ്ണ) നിര്‍വാണ അവസ്ഥയില്‍ ദുഃഖമോ തൃഷ്ണയോ ഇല്ല. എന്നാല്‍ നിര്‍വാണ പ്രാപിച്ചയാള്‍ നിഷ്‌ക്രിയനായ ഒരാളല്ല അനുദിന കര്‍മങ്ങളില്‍ വ്യാപൃതനായിരിക്കുന്ന ധ്യാനി തന്നെയായിരിക്കും. ബുദ്ധന്‍ ഇത് തെളിയിക്കുകയും ചെയ്തു. ജ്ഞാനോദയത്തിന് ശേഷം ബുദ്ധന്‍ അനുദിന കര്‍മത്തില്‍ നിന്ന് വിട്ടുമാറിയിട്ടില്ല. ഈ അവസ്ഥ കൈവരിക്കുന്ന മനുഷ്യനെ ഹീനയാന വിഭാഗം 'അര്‍ഹത്' എന്ന് വിളിക്കും.
ഓം ശ്രീ ഗുരവേ നമ:

Wednesday, 24 September 2014

"എന്റെ ഗുരുനാഥന്........." - ഡോ കെ ജെ യേശുദാസ്





                                                    'ജാതി ഭേദം മതദ്വോഷം
                                                     ഏതുമില്ലാതെ സര്‍വരും
                                                     സോദരത്വേന വാഴുന്ന
                                                     മാതൃകാ സ്ഥാനമാണിത്'

എന്റെ ജീവിതത്തിലെ വലിയൊരു കാല്‍വയ്പ്പ് ശ്രീനാരായണ ഗുരുദേവന്റെ ഈ മഹാകാവ്യം പാടിക്കൊണ്ടായിരുന്നു എന്നതാണ് ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ പുണ്യങ്ങളിലൊന്നായി കാണുന്നത്. 'കാല്‍പ്പാടുകള്‍' എന്ന സിനിമക്കായി ഞാന്‍ ആദ്യം പാടിയതും ഇപ്പോഴും എപ്പോഴും പാടാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നതും ഈ നാലുവരികളാണ്. ആദ്യം പാടിയ വരികളോടുള്ള ഇഷ്ടം എന്നതിലുപരി ആ വരികളിലൂടെ ഗുരു കാട്ടിത്തന്ന മഹാതത്വമാണ് എനിക്കു പ്രിയപ്പെട്ടത്. എല്ലാ അര്‍ത്ഥത്തിലും എന്റെ ജീവിതത്തെ ഏറ്റവും സ്വാധീനിച്ച വരികളാണിത്. ഗുരുദേവന്‍ എനിക്കും ജീവിത ഗുരുവാകുന്നതും അതുകൊണ്ടാണ്.

മതജാതികള്‍ ഏറെയുള്ള നമ്മുടെ സമൂഹത്തിന് ഇത്രത്തോളം ലളിത സുന്ദരമായി ഐക്യത്തിന്റെ സന്ദേശം പകര്‍ന്നു തന്ന മറ്റൊരു ഗുരുവും വരികളുമുണ്ടോ എന്നു സംശയമാണ്. ജാതി ഭേദവും മതദ്വേഷവുമില്ലാത്ത സുന്ദര സ്ഥാനം എന്ന് ഗുരു പറഞ്ഞത് കേരളമാവാം, ഇന്ത്യയാവാം, ഈ ലോകം തന്നെയാവാം. അതൊരു സുന്ദരമായ സ്വപ്നമാണ്. ആ സ്വപ്നത്തിലേക്ക് നാം അടുത്തോ അകന്നോ എന്നത് ഗുരുദേവന്റെ ഈ സമാധി ദിനത്തില്‍ നാം സ്വയം വിലയിരുത്തേണ്ടതാണ്. ഈ നാലു വരികള്‍ സിനിമക്കായി റെക്കോര്‍ഡ് ചെയ്യുമ്പോള്‍ അതിന്റെ അര്‍ത്ഥ വ്യപ്തിയെന്തെന്ന് അത്രത്തോളം ധാരണയുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നാല്‍ പില്‍ക്കാലത്ത് അത് ഉള്‍ക്കൊണ്ടപ്പോഴാണ് എനിക്കു കൈവന്ന നിയോഗത്തെക്കുറിച്ചോര്‍ത്ത് അഭിമാനം തോന്നിയത്. ആ വരികളുടെ സത്ത സ്വന്തം ജീവിത്തില്‍ കഴിയാവുന്നിടത്തോളം പകര്‍ത്താന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ടുമുണ്ട്.

പല ഭാഷകളിലും ദേശങ്ങളിലും മഹാതത്വങ്ങള്‍ പറയുന്ന മഹാകാവ്യങ്ങളും ഉപനിഷത്തുകളുമെല്ലാം ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ ആ വലിയ തത്വങ്ങളെയെല്ലാം ഏതു സാധാരണക്കാരന്റേയും ഹൃദയത്തിലേക്ക് നേരിട്ടെത്തുന്ന തരത്തില്‍ ചെറിയ വാക്കുകളിലൂടെ ലളിതമായി പറയുകയായിരുന്നു ശ്രീനാരായണ ഗുരുദേവന്‍. അദ്ദേഹം ജനങ്ങളോട് പറഞ്ഞ ഓരോ വാക്യങ്ങളിലും കുറിച്ച വരികളിലും ആ ലാളിത്യവും ആഴവും കാണാം.

ഈഴവ സമുദായത്തിന്റെയല്ല, മാനവ ജാതിയുടെ തന്നെ ഗുരുവാണ് അദ്ദേഹം. ഒരു ജാതി, ഒരു മതം, ഒരു ദൈവം മനുഷ്യനെന്നും ജാതി ചോദിക്കരുത് പറയരുത് എന്നും പറഞ്ഞ മഹാനായ ഗുരുവിനെ ഒരു ജാതിയുടെ ഗുരുവായി കാണുക എന്നതാണ് ആ മഹാത്മാവിനോട് ചെയ്യാവുന്ന ഏറ്റവും വലിയ നിന്ദയും വിവരക്കേടും. അസാമാന്യമായ ജീവിത ജ്ഞാനമായിരുന്നു ഗുരുദേവന്റേത്. അതുകൊണ്ടാണ് ജനങ്ങളുടെ ജീവിതത്തെ ഇത്രയധികം സ്വാധീനിക്കാന്‍ അദ്ദേഹത്തിനു കഴിഞ്ഞത്. ജാതി ചിന്തയ്ക്കും അയിത്തത്തിനും മറ്റ് അനാചാരങ്ങള്‍ക്കുമെതിരെ ഗുരു കാട്ടിക്കൊടുത്ത മാതൃകകളും നടത്തിയ മുന്നേറ്റങ്ങളും കേരള സമൂഹത്തിന്റെ മനസാക്ഷിയെയാണ് മുന്നോട്ടു നയിച്ചത്. ശ്രീനാരായണ ഗുരുദേവന്‍ ഈ നാടിന്റെയാകെ ഗുരുവാകുന്നതും അതുകൊണ്ടാണ്.

ഓണക്കാലക്കിനു പിന്നാലെയാണ് ഗുരുദേവന്റെ സമാധി ദിനം വരുന്നത്. അത് മറ്റൊരു വലിയ ചിന്തയ്ക്കു വഴിവയ്ക്കുന്നുണ്ട്. കാരണം നമ്മുടെ നാട്ടില്‍ ഏറ്റവും അധികം മദ്യം വിറ്റും കുടിച്ചും തീര്‍ക്കുന്നൊരു കാലമാണ് മാവേലി നാടുകാണാനെത്തുന്ന ഓണക്കാലം. ഏതൊക്കെ നാട്ടുകാരാണ് കുടിയില്‍ റെക്കോര്‍ഡ് ഇട്ടതെന്ന കണക്കുകള്‍ ഉടന്‍ പുറത്തു വരും.

കുടിയുടെ റെക്കോര്‍ഡുള്‍ അഭിമാനത്തോടെ പറയുന്നതു കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ കഷ്ടം തോന്നും. അറിയാതെ, ഗുരുദേവന്‍ പറഞ്ഞത് മനസിലേക്കെത്തും. മദ്യം ഉണ്ടാക്കരുത്, വില്‍ക്കരുത്, കഴിക്കരുത് എന്നാണ് ഗുരു പറഞ്ഞത്. ഈ ലഹരി എക്കാലവും വ്യക്തിയേയും കുടുംബത്തേയും സമൂഹത്തെയും ദുഷിപ്പിക്കുമെന്ന തത്വം മനസിലാക്കി തന്നെയാവണം ഗുരു അങ്ങനെ അരുള്‍ ചെയ്തത്. അത് എത്ര ശരിയാണെന്ന് ഓരോ സംഭവങ്ങളുണ്ടാവുമ്പോഴും നാം അറിയുന്നു. ഗുരുദേവനെ വണങ്ങുന്നവരെല്ലാം ഗുരുപറഞ്ഞ ഈ വാക്യം എത്രത്തോളം സ്വന്തം ജീവിതത്തില്‍ പാലിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് ചിന്തിക്കുന്നത് നന്നായിരിക്കും. ഈ ഒരു ഗുരുവാക്യമെങ്കിലും എല്ലാവരും സ്വന്തം ജീവിത്തില്‍ പാലിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ തന്നെ നമ്മുടെ സാമൂഹ്യ അന്തരീക്ഷത്തില്‍ എന്തു വലിയ മാറ്റംഉണ്ടാവുമായിരുന്നു....!

കുടിക്കുന്ന സാധാരണക്കാരനെ കുറ്റം പറഞ്ഞിട്ടു കാര്യമില്ല. ജീവിതത്തില്‍ യാതനകളും സങ്കടങ്ങളുമുള്ളവര്‍ അതെല്ലാം മറക്കാനും അതിജീവിക്കാനും ലഹരിയില്‍ അഭയം പ്രാപിക്കുകയാണ്. അതിനുള്ള സൗകര്യമൊരുക്കി സര്‍ക്കാര്‍ തന്നെ നാടുനീളെ മദ്യവില്‍പ്പന ശാലകള്‍ തുറന്നിട്ടുമുണ്ട്. ഇതാണത്രേ സര്‍ക്കാറിന്റെ വരുമാന മാര്‍ഗങ്ങളില്‍ ഏറ്റവും പ്രധാനം. ലോകത്തിനു തന്നെ മാതൃകയായ ഗുരുദേവന്‍ പിറന്ന നാട്ടിലെ സ്ഥിതിയാണിത്. പാവങ്ങളുടെയും അവരുടെ കുടുംബങ്ങളുടേയും സമാധാനം നശിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള കണ്ണീര്‍ പണമാണ് സര്‍ക്കാര്‍ ഇങ്ങനെ ഖജനാവിലേക്ക് വമ്പോടെ സ്വരുക്കൂട്ടുന്നത്.


ഇങ്ങനെയുള്ള സമ്പത്ത് വേണമോ എന്ന് അധികാരികള്‍ ചിന്തിക്കണം. സര്‍ക്കാറിന് ഖജനാവിലേക്ക് നേരുള്ള പണം സ്വരൂപിക്കാന്‍ വേറെ എത്രയോ മാര്‍ഗം കണ്ടെത്താനാവും....! ജനങ്ങളുടെ ക്ഷേമത്തിനാവണം ഭരണകൂടങ്ങള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കേണ്ടത്. ജനങ്ങളെ ലഹരിയില്‍ മുക്കി കിട്ടുന്ന പണം കൊണ്ട് ക്ഷേമം നടപ്പാക്കുന്നതില്‍ അര്‍ത്ഥമില്ല. അങ്ങനെയൊരു പുനര്‍ ചിന്തയുണ്ടായാല്‍ അതായിരിക്കും ഗുരുദേവന് സമര്‍പ്പിക്കാവുന്ന വലിയൊരു ആദരം.

സ്വാതന്ത്യത്തിനായുള്ള പോരാട്ടത്തില്‍ രാജ്യം മുഴുവന്‍ ഒരു ഗുരുവിനെ പോലെ പിന്തുടര്‍ന്ന മഹാത്മാ ഗാന്ധിയ്ക്കും ഗുരുവായിരുന്നു നമ്മുടെ ഗുരുദേവന്‍. അതുകൊണ്ടാണ് അദ്ദേഹം ഗുരുവിനെ ഇവിടെയെത്തി കണ്ട് വണങ്ങിയതും ചര്‍ച്ച നടത്തിയതും. മഹാനായ ഗുരുവും മഹാത്മായ ഗാന്ധിയും തമ്മിലുള്ള ആ കൂടിക്കാഴ്ച സമൂഹത്തിനുനല്‍കിയ സന്ദേശവും വലുതാണ്. ഗുരുദേവ വചനങ്ങള്‍ എത്രത്തോളം സ്വന്തം ജീവിതത്തില്‍ പ്രാവര്‍ത്തികമാക്കാനായി എന്നതാവട്ടെ ഈ ഗുരുദേവ സമാധി ദിനത്തില്‍ ഓരോ ഗുരുദേവ ശിഷ്യരുടേയും ചിന്താവിഷയം. ആ ചിന്ത ജീവിതത്തില്‍ പുതിയൊരുവെളിച്ചം പകരുമെങ്കില്‍ അതാണ് ഏറ്റവും വലിയ ഗുരുപൂജ.

Friday, 12 September 2014

ശ്രീ നാരായണ മഹാഗുരുവിന്‍റെ ജന്മ വര്‍ഷം

ശ്രീ നാരായണ മഹാഗുരുവിന്‍റെ ജന്മ വര്‍ഷം

ഗുരുദേവന്റെ ജനന വര്‍ഷത്തെ കുറിച്ച് ഇപ്പോഴും അഭിപ്രായ ഐക്യം ഉണ്ടായിട്ടില്ല. 1030, 31,32 എന്നിങ്ങനെ പല ഭാഗങ്ങളില്‍ നിന്നും കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട്.
ഇവിടെ പല സുഹൃത്തുക്കളും അന്ന് ഈഴവര്‍ നാളും, മറ്റും നോക്കാറില്ലായിരുന്നു  എന്ന അഭിപ്രായം രേഖപ്പെടുത്തികണ്ടു. ഈഴവരുടെ ചരിത്രം നോക്കിയാല്‍ അത് തെറ്റാണെന്ന് മനസിലാകും. ഇട്ടി അച്യുതന്‍ വൈദ്യരും, സായിപ്പിനെ സംസ്കൃതം പഠിപ്പിച്ച ആറാട്ടുപുഴ വേലായുധപണിക്കരും മതി ജ്ഞാനികളായ ഈഴവര്‍ അന്നുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് മനസിലാക്കാന്‍. ഗുരുദേവന്റെ മാതുലന്‍ പണ്ഡിതന്‍ ആയിരുന്നിരിക്കെ ഗുരുവിന്റെ ജനന സമയം നോക്കിയിട്ടില്ല എന്ന് വിചാരിക്കാന്‍ യാതൊരു ന്യായവും ഇല്ല.
ശിവഗിരിയില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു ബോര്‍ഡില്‍ (ഇപ്പോള്‍ അത് അവിടെ ഉണ്ടോ എന്ന് എനിക്കറിയില്ല) ഗുരുദേവന്‍ 1030 ചിങ്ങമാസത്തില്‍ ചതയദിവസം ചെമ്പഴന്തിയില്‍ ജനിച്ചു എന്ന് രേഖപ്പെടുതിയിരുന്നു. ഗുരുദേവന്‍ ജീവിച്ചിരുന്ന കാലത്ത് തന്നെ അത്യുത്തമ ശിഷ്യന്മാരില്‍ ഒരാളായിരുന്ന സ്വാമി ധര്‍മ്മതീര്‍ഥര്‍ ആണ് ഇത് സ്ഥാപിച്ചത് എന്നാണ് പറയപെട്ടിരുന്നത്.എന്നാല്‍ ശിവഗിരി മഠം തന്നെ ഗുരുദേവ ജയന്തി വര്ഷം ആയി കണക്കാക്കിയത് 1032 ആയിരുന്നു. സ്വാമി ധര്‍മ്മതീര്‍ഥര്‍ ജീവിച്ചിരുന്ന കാലത്തും അങ്ങനെ തന്നെ ആണ് ഗുരു ജയന്തി ആചരിച്ചിരുന്നത്.
സ്വാമി ധര്‍മ്മതീര്‍ഥര്‍ ഗുരുദേവനെ കുറിച്ച് എഴുതിയ The Prophet of Peace, The Great nation Builder എന്നീ പുസ്തകങ്ങളില്‍ ഗുരുദേവന്റെ ജനനം 1031 chingam 14 എന്ന് രേഖപെടുതിയിരിക്കുന്നു. അതായത് 1855 August 28. 
സ്വാമി ധര്‍മ്മതീര്‍ഥര്‍ തന്നെ എഴുതിയിട്ടുള്ള ശ്രീനാരായണ ഗുരുദേവ മാഹാത്മ്യം എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിലും അദ്ദേഹം ഇത് തന്നെ ആവര്‍ത്തിക്കുന്നു. തൃശൂരില്‍ നിന്ന് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്ന “ജ്യോതിഷ മാസികയില്‍” കെ.കെ. കുറുപ്പ് എന്ന പണ്ഡിതന്‍ ഗുരുവിന്റെ ജനനവര്‍ഷം ആയിരത്തി മുപ്പത്തിഒന്നു എന്ന് വ്യക്തമായി സമര്ധിച്ചിരിക്കുന്നു.
തിരുവതാംകൂറില്‍ കൊല്ലവര്ഷം തുടങ്ങുന്നത് ചിങ്ങം ഒന്നാം തീയതിയും ബ്രിട്ടീഷ്‌ മലബാറില്‍ തുടങ്ങുന്നത് കന്നി ഒന്നാം തീയതിയും ആണെന്നുള്ള അദ്ധേഹത്തിന്റെ അഭിപ്രായം അനുസരിച്ചാകണം തിരുവതാംകൂറിലെ 1031 ചിങ്ങം മലബാറിലെ 1030 ചിങ്ങം ആകുന്നതു 1030 കാര്‍ക്കും, 1031കാര്‍ക്കും അങ്ങനെ ആശ്വാസിക്കാം എങ്കിലും ഇംഗ്ലീഷ്‌ വര്ഷം വരുമ്പോള്‍ ആഗസ്റ്റ്‌ മാസം മലബാറിലും, തിരുവതാംകൂരിലും പ്രത്യേക വര്‍ഷങ്ങളായി വരുത്തില്ലല്ലോ. 
ശ്രീനാരായണ ഗുരുദേവ സ്തോത്രത്തില്‍ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു,

“സിംഹമാസേ, വാരുണികെ ശുഭാര്‍ക്ഷേ, സ സഹസ്രാകെ ഏകാത്രിംശത് സ്മെതാബ്ധെ ജാതം നൌമി മഹാമതി”
ആയിരത്തി മുപ്പത്തി ഒന്ന് കൊല്ല വര്ഷം ചിങ്ങമാസം ശുഭമായ ചതയ നക്ഷത്രത്തില്‍ ഗുരുദേവന്‍ ജനിച്ചു എന്നാണ് അതിലും പറയുന്നത്. വിവേകോദയത്തില്‍ ആകട്ടെ മുപ്പത്തി ഒന്നെന്നും, രണ്ടെന്നും പരസ്പര വിരുദ്ധമായി വരുന്നുണ്ട്.
ഭാരത സര്‍ക്കാര്‍ ഗുരുദേവന്റെ ജനം വര്‍ഷമായ്‌ 1031 ആണ് കണക്കാക്കുന്നത് 21/08/1967ല്‍ ഗുരുദേവ സ്മാരക സ്റ്റാമ്പ്‌ ഇറക്കിയപ്പോള്‍ പോസ്റ്റ്‌ ആന്‍ഡ്‌ ടെലിഗ്രാഫ്‌ ടിപാര്‍ട്ട്മെന്റ് പുറപ്പെടുവിച്ച പ്രസ്ഥാവന ഇങ്ങനെ ആണ്, “Nanu who came to be later known as Narayana Guru was born in a village near Trivandrum in the year 1855”.
ശ്രീ നാരായണ ഗുരുദേവന്റെ ജനന വര്ഷം ഗ്രഹനില കണക്കാക്കിയാല്‍:
ജാതകവും, ഗ്രഹനിലയും ആധുനിക മനസുകള്‍ക്ക് അന്ധവിശ്വാസം ആയി തോന്നാം. മുറി ജ്യോതിഷികള്‍ അത്തരം ഒരു അവസ്ഥയിലേക്ക് എത്തിച്ചു എന്ന് പറയുന്നതാകും സത്യം. എന്നാലും വിദൂരതയില്‍ ചലിക്കുന്ന ഗ്രഹങ്ങള്‍ മനുഷ്യനെ സ്വാധീനിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന കാര്യത്തില്‍ സംശയം ഇല്ല. അതിലേക്കു കൂടുതല്‍ കടന്നാല്‍ വിഷയ ഗൌരവം കുറയും എന്നതിനാല്‍ അതിനു ഒരുമ്പെടുന്നില്ല.
പ്രസിദ്ധനായ ശുക്രമഹര്‍ഷി അനേകം ശത വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് എഴുതിയതും, പ്രശസ്ത ജ്യോതിഷികള്‍ ജാതക രചനക്ക് ആശ്രയിക്കുന്നതുമായ ശുക്ര സംഹിതയില്‍ , ഏക ജാതി മതസ്ഥാപക സന്ദേശകനായി ഒരു മഹാന്‍ 1031 chingam 14 ആം തീയതി കുചവാരത്തില്‍ ചിങ്ങം ലഗ്നത്തില്‍ ജനിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഇത് സംബന്ധിച്ച വിശദവിവരങ്ങള്‍ സ്വാമി ധര്മാനന്ദജിയുടെ “ ശ്രീ നാരായണ പരമഹംസന്‍ എന്ന ഗ്രന്ഥത്തില്‍ പ്രതിപാദിച്ചിട്ടുണ്ട്
ഗുരുദേവന്റെ ഉത്തമ ഗൃഹസ്ഥ ശിഷ്യന്‍ ആയിരുന്ന മുന്‍സിഫ്‌ റാവു ബഹാദൂര്‍ സി.വി.ഗോപാലന്‍ 1947 ജൂലൈ-സെപ്തംബര്‍ മാസത്തെ ശിവഗിരി മാസികയില്‍ ഇത് സംബന്ധിച്ച ലേഖനങ്ങള്‍ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.ശുക്ര സംഹിത അനുസരിച്ചുള്ള ജാതകത്തിലെ ഗ്രഹസ്ഥിതിയും, അംശക നിലയും അതില്‍ കാണിച്ചിട്ടുണ്ട്.
ഗ്രഹനില നോക്കുകയാണെങ്കില്‍ മുപ്പതിലും, മുപ്പതിരണ്ടിലും ശ്രേഷ്ടമായ ഒരു സമയം ഇല്ല. മുപത്തിഒന്നില്‍ മാത്രമേ അത്തരം ഒരു സമയം ഉള്ളൂ.
ഗജ കേസരിയോഗവും, ശ്രീകണ്‍ഠ യോഗവും, നിപുണയോഗവും, സാരസ്വത യോഗവും, ഉഭയചരിത യോഗവും എല്ലാം ഒത്തു വരേണ്ടത് ആയിരത്തി മുപ്പത്തി ഒന്നില്‍ ചിങ്ങം ചതയ നക്ഷത്രത്തില്‍ ചിങ്ങം രാശിയിലെ ജാതകന് ആണ്. അത്തരത്തിലുള്ള ജാതകന് മാത്രമേ കളത്ര സ്ഥാനതു കേസരി യോഗം വരികയും കളത്ര സ്ഥാനാധിപന്‍ അഭീഷ്ട സ്ഥാനത് നില്‍ക്കുകയും ചെയ്യുന്നതുകൊണ്ട് വിവാഹത്തിനുള്ള യോഗം ഉണ്ടെങ്കിലും, നീചസ്ഥനായ ചൊവ്വയുടെ എഴാമിടതിലെക്കുള്ള ദൃഷ്ടിദോഷവും, കരക ഗ്രഹമായ ശുക്രന് നീച്ചസ്ഥാന മാരക സ്ഥിതിയും വന്നതിനാല്‍ “മാംഗല്ല്യം വരിക്കേല മംഗളാത്മകന്‍ ദിവ്യ മംഗളനായിതന്നെ വര്‍ത്തിക്കുമഭന്ഗുരം” എന്ന സ്ഥിതിയില്‍ എത്താന്‍ കഴിയുകയുള്ളൂ.

Tuesday, 9 September 2014

കൃത്രിമമായി ഇറച്ചി ഉണ്ടാക്കാം


Share

Ir{Xna amwkhpw CXm Cs§¯nt¸mbn

tUm. IhnXm cmPtKm]mÂ, tUm. sI.Pn. APnXv IpamÀ

Ct¶¡v 82 hÀjw ap³]v 1932  hn³Ì³ NÀ¨n FgpXn, A³]XphÀj§Ä¡¸pdw tImgnbpsS s\t©m, Imtem, Ign¡p¶Xn\p thWvSn Hcp apgph³ tImgnsbbpw hfÀ¯pIsb¶ Akw_Ô¯n \n¶pw \mw c£s¸Spw; Hmtcm¶ns\bpw Ir{Xnaambn hÀ[\m am[ya§Ä (culture media) hfÀ¯n Blmcam¡p¶ Imew hnZqcaÃ.

AsX, B Imew h¶ptNÀ ¶ncn¡p¶p. 2013 HmKÌn s\XÀe³Uvknse amkv{SnIväv bqWnthgvknänbnse et_md«dnbn DXv]mZn¸n¨ Ir{Xna amwkw AS§nb _ÀKÀ Ign¨pt\m¡nb {]ikvX `£yKthjI lm\n dqsÉÀ (Hanni Ruetzleer) km£ys¸Sp¯p¶Xv bYmÀY amwkhpw Ir{Xna Cd¨nbpw X½n hyXymk§Ä Xptemw IpdhmsW¶mWv. hnJymX U¨v KthjI³ {]^. amÀ¡v t]mÌnsâ t\XrXz¯n Hcp kwLw imkv{XÚcmWv ]iphnsâ hn¯ptImi§fn \n¶v Snjyp F³Pn\nbdnwKv (Tissue Engineering) kmt¦XnIhnZy D]tbmKn¨v t]in JÞw (Muscle Strip) DWvSm¡nsbSp¯Xv. Snjyq F³Pn\nbdnwKv kt¦Xw hgn ]co£Wimebn DXv]mZn¸n¡p¶ amwkamWv Ir{Xna amwkw AYhm jvaoäv/sslt{Umt]m\nIv aoäv/sSÌvSyq_v aoäv AYhm CcIfnÃmsX krjvSn¡s¸« Cd¨n.

Ir{Xna amwkw F´n\v?

2011 se ^pUv B³Uv A{Kn¡Ä¨d HmÀKss\tkj³ (FAO) dnt¸mÀ«v {]Imcw ]c¼cmKX amwtkmXv]mZ\w `qanbn C¶p \ne\n¡p¶ kmlNcy§Ä D]tbmbKn¨p km[yam¡mhp¶ DXv]mZ\¯nsâ ]mcay¯n F¯nbncn¡p¶p. AXpsImWvSv `mhnbn amwksa¶Xv ZpÀe`hpw hnetbdnbXpamb Aaqey `£yhkvXphmbn Xocpsa¶mWv {]hNn¡s¸Sp¶Xv. AXn\m CXc km[yXIÄ ]cntim[nt¡WvSXmbpWvSv. AXn\pw]pdta ]c¼cmKX amwtkmXv]mZ\w DWvSm¡p¶ ]mcnØnXnI BLmXw, AXmbXv lcnX KrlhmXI {]kcW¯nsâ tXmXv Xoäsb Cd¨nbm¡n amäm\pÅ arK§fpsS £aX¡pdhv, Irjnbm¡m\pÅ h\\ioIcWw F¶nh IW¡nseSp¡pt¼mÄ Ir{Xna amwkw F¶ Bib¯n\v A\pbmbnIÄ GsdbmWv. a\pjycpsS Gähpw CjvSs¸« Blmc km[\§fn H¶mWv Cd¨n. ]t£ \½psS Cd¨n D]t`mKw ]cnØnXn¡v lm\nIcw BIp¶psWvS¶p kaÀYn¡p¶hÀ GsdbpWvSv. AXmbXv, Cd¨n¡mbn hfÀ¯p¶ arK§fpw Ah Xn¶pXoÀ¡p¶ ]pÃpw aäp Xoä km[\§fpsS DXv]mZ\ {]{InbIfpw FÃmwIqsS ImÀ_¬, aotY³ XpS§nb lcnXKrlhmXI§Ä A´co£¯nte¡p ]pdw XÅpat{X. IW¡pIÄ {]Imcw Hcp Kme³ s]t{Smfns\ At]£n¨v Hcp Intem _o^v ]pdwXÅp¶ ImÀ_¬ (Carbon Emission) GXmWvSv Bdp aS§phcpw.

Ir{Xna amwtkmXv]mZ\¯n\pthWvSn D]tbmKs¸Sp¯p¶ Hmtcm G¡À \ne¯n\pw Xpeyambn 10 apX 20 G¡À \new hsc ImÀjnI D]t`mK¯n \n¶pw kzm`mhnI ssPh LS\bnte¡v amän ]mcnØnXnI kwXpe\w km[yam¡msa¶mWv ]T\§Ä kqNn¸n¡p¶Xv.

1995  Atacn¡bnse ^pUv B³Uv {UKv AUvan\nkvt{Sj³ a\pjy\nÀanX Cd¨n¡v ]¨s¡mSn ImWn¨Xn ]ns¶ Atacn¡³ _lncmImi KthjW GP³kn \mk Cu coXnbnepÅ KthjW§Ä t{]mÕmln¸n¡phm³ XpS§n. 2008  arK§fpsS kwc£W¯n\mbn {]hÀ¯n¡p¶ kwLS\bmb PETA Ir{Xna Cd¨n \nÀan¡p¶hÀ¡v Hcp Zie£w tUmfÀ hmKvZm\hpambn cwKs¯¯n.

hÀ¯am\Imes¯ Gähpw AÛpXIcamb imkvt{Xm]mbamb Snjyq F³Pn\nbdnwKv kt¦XamWv a\pjy\nÀanX Cd¨nbpsS DXv]mZ\¯n\pw D]tbmKn¨ncn¡p¶Xv. HcmfpsS kzXthbpÅ tImi§fn \n¶v XIcmdnemb Ahbh§sftbm, tImiPme§sftbm krjvSns¨Sp¡p¶Xn\v Snjyq F³Pn\nbdnwKv kmt¦XnI hnZybmWv \nehn {]tbmP\s¸Sp¯n hcp¶Xv. Ir{XnatImi§Ä AYhm t]io X´p¡Ä, {KÙnIÄ F¶nh krjvSns¨Sp¡pI hgn hnhn[ tcmKmhØIfpsS NnInÕ Cu coXnbn km[yamIp¶pWvSv. F¶m CtXkt¦Xw D]tbmKn¨v Cd¨nsb¶ hnhn[ kzmZv AwikwtbmKw XpS§nb LSI§tfmSpIqSnb `£yhkvXphns\ cq]s¸Sp¯nsbSp¡pI F¶ hfsc {iaIcamb IrXyamWv {]^. amÀ¡v t]mÌpw kwLhpw \nÀhln¨ncn¡p¶Xv. Ir{Xna kmlNcy§fn kzm`mhnI t]inIeIfn \n¶pw cq]s¸Sp¯nsbSp¡p¶ H¶mWv Ir{Xna amwkw (in vitro meat). AXn\m P\XnI amäw hcp¯nb hnfIsf At]£n¨v kpc£nXhpw `£ytbmKyhpamWnXv. icoc¯n\v KpWIcamb t]mjI§Ä, HtaK 3 ^män A¾§Ä F¶nh Bhiyamb Afhn DÄs¸Sp¯m\mhpsa¶Xpw AWp¡fpsS tXmXv Ipdªncn¡psa¶Xpw Ir{Xna amwk¯nsâ KpW§fmWv. F¶m cqNnbpsS LSI§Ä Bb sImgpt¸m FtÃm CÃm¯Xv Hcp t]mcmbvabmbn NqWvSn ImWn¡s¸«ncn¡p¶p. AXpt]mse Xs¶ hfÀ¯phm³ D]tbmKn¡p¶ am[ya¯nsâ hne, AXnÂ\n¶pÅ AeÀPn F¶nh CXnsâ t]mcmbvaIfmWv. hn¯ptImi§Ä cWvSpXc¯nepWvSv, {]mb]qÀ¯nbmbPohn/P´p¡fn \n¶pw tiJcn¡p¶hbpw {`qW¯n \n¶pw tiJcn¡p¶hbpw (Embryonic stem cells). Ir{Xnaamwkw DXv]mZn¸n¡p¶Xn\mbn D]tbmKn¡p¶ atbm»mÌv {]mb]qÀ¯nbmb P´p¡fn \n¶pÅ hn¯ptImi§Ä BWv.

icoc¯n GsX¦nepw Xc¯nepÅ apdnhv ]änbXn\ptijw ]pXnb IeIÄ DXv]mZn¸n¡s¸Sp¶Xv Cu hn¯ptImi§fn \n¶mWv. BZyambn arK¯nsâ icoc¯n \n¶pw PohIeIÄ FSp¡p¶p. AXn \n¶pw atbm»mÌv tImi§sf thÀXncn¨Xn\ptijw AXns\ Hcp hÀ[I am[ya¯n CSp¶p. tImi§Ä hfcm\pw hn`Pn¡m\pw Bhiyamb {]Xe¯n (Scaffold) Ah hfÀ¶v atbmss^_dpIÄ ]n¶oSv t]in X´phpw Bbn¯ocp¶p. t]in¡v Bhiyamb amwkyw, aäpw LSI§Ä F¶nh DWvSm¡n¸n¡p¶Xn\mbn Cu tImi§sf hnhn[ sshZypX, cmk, `uXnI Dt¯P\§Ä¡pw hnt[bam¡p¶p. C§s\ e`n¡p¶ At\Imbncw t]inX´p¡sf Hcpan¸n¨v Bhiyamb PohI§Ä, Ccp¼pk¯v, cpNn¡v Bhiyamb LSI§Ä F¶nh tNÀ¯v Acs¨Sp¯v \ap¡miyamb cq]¯n (tkmtkPmtbm, _ÀKdmtbm atäm) B¡nsbSp¡p¶p. Hcp Zie£w tUmfÀ BWv 250 {Kmw Xq¡w hcp¶ Hcp _ÀKÀ DWvSm¡m\mbn sNehph¶Xv. F¶m `mhnbn sNehp Ipd¨v DXv]mZn¸n¡m\mhpsa¶mWv KthjIcpsS {]Xo£.

asämcp imkv{X]co£Ww F¶ \nehn«v Ir{Xna amwtkmXv]mZ\¯n\v \nch[n ]mcnØnXnI, BtcmKy, arKt£a, km¼¯nIam\§fpw KpW§fpw DsWvS¶XpsImWvSpXs¶ CXns\ A\pIqen¨pw FXnÀ ¯pw DÅ NÀ¨Ifpw kPohamW.v {]IrXnbpsS hgnItfmSpÅ Hcp shÃphnfn F¶Xns\m¸w Xs¶ CXnsâ ]cnØnXn kwc£W DZya§fpw a\knem¡s¸tSWvSXmWv.

Thursday, 22 May 2014

VAIKOM SATYAGRAHA

Vaikom Satyagraha

From Wikipedia, the free encyclopedia
Vaikom Satyagraha (1924–25) was a satyagraha (movement) in Travancore, India (now part of Kerala) against untouchability in Hindu society. The movement was centered at the Shiva temple at Vaikom, near Kottayam.The Satyagraha aimed at securing freedom of movement for all sections of society through the public roads leading to the Sri Mahadevar Temple at Vaikom.

Introduction

The Vaikom Satyagraha was the first systematically organized agitation in Kerala against orthodoxy to secure the rights of the depressed classes. For the first time in history, the agitation brought forward the question of civil rights of the low caste people into the forefront of Indian politics. No mass agitation in Kerala acquired so much all-India attention and significance in the twentieth century as the Vaikom Satyagraha. Vaikom is a small temple town in Central Travancore on the eastern banks of the backwaters of Vembanad Lake. The town is famous for its Shiva temple, which in the early twentieth century was the citadel of orthodoxy and casteism. As was the custom prevalent in those days, the Avarnas were not allowed to enter the temples. But at Vaikom, they were not permitted even to use the public roads around the temple. Notice boards were put up at different spots prohibiting the entry of Avarnas reminding them of their social inferiority. All the more unbearable to them were the fact that a Christian or a Muslim was freely allowed on these roads. An Avarna had to walk through a circuitous route, two to three miles longer to avoid the road beside the temple. It seems that when Ayyankali, a Dalit leader and member of Pulaya caste, had to travel through this road, he was asked to get down from his bullock cart, and walk through the circuitous route and his bullock cart without him was allowed to pass through the road.[citation needed]

Why Vaikom was selected for the agitation

Historical background

During 1865 the Government of Travancore had published a notification that all public roads in the state were open to all castes of people alike. In July 1884, the Government by a fresh notification reaffirmed the policy laid down in the previous order and enjoined that any violation of these orders would be visited with the severest displeasure of the Government. This notification came up for a judicial review before the High Court. The High Court then considered it expedient to draw a distinction between Raja Veedhis (King's Highways) and grama veedhis (village roads). The court decided that the public roads mentioned in the notification of the Government were intended to mean only the Raja veedhis and not grama veedhis. The roads around Vaikom Temple were considered ‘ grama veedhis and consequently even after 65 years of Government proclamation, they were barred to the Avarnas and a unit of police (consisting of Savarnas) was stationed in the vicinity to enforce the custom.

Other probable reasons

About two hundred years ago at Vaikom, there was an attempt at temple entry and a gruesome end to it. Balarama Varma was the king of Travancore and Kunchukutti Pillai was the Diwan (Dalawa).[citation needed] About two hundred Ezhava young men, in and around Vaikom decided to enter the temple and worship. A date was fixed. Those who were in charge of the temple carried the news to the king and the authorities and the king promised to take necessary action. On the day of the proposed temple entry one messenger from the king came to Vaikom, and met the temple authorities. They wondered how this single man would stop 200 able-bodied young men. The young men organized themselves into a procession from Iruvelikkunnu on Kottayam Road . Their plan was to enter the temple from the eastern road. As they were nearing the temple the King's messenger along with a large number of armed personnels started attacking the unarmed civilians. The dead bodies were collected and buried in the pond at the northeastern side of the temple. It seems Dalawa Kunchukutti Pillai had ordered the massacre; hence the pond came to be known as Dalawa Kulam. The pond is no longer there. It is filled in and the present private bus stand is constructed there.
There was another crucial incident, which triggered the action. Sree Narayana Guru himself was prohibited from passing through the roads around the temple. Sri Bhargavan Vaidyar mentions this in the golden Jubilee Souvenir of Neyyattinkara S N D P Union. The editorial of the Malayala Manorama on 29 March 1924 (the day before the starting of the Satyagraha) mentions, If a venerable sage like Sree Narayana Guru and his disciple Mahakavi Kumaran Asan were driven away from the road around the temple by a drunken upper caste buffoon in the name of caste, can their people take it lying down? If they rise up in revolt can any authority stop them by force?
The famous Malayalam poet Muloor S.Padmanabha Panicker wrote
Long ago on the streets of Vaikom in a rickshaw, The great sage Sree Narayana was going, An idiot born as god on earth, Came up and ordered the rickshaw to withdraw.
If this is the truth, T. K. Madhavan, the favorite disciple of Sree Narayana Guru, must have taken an inner pledge to annihilate the tradition, which insulted his Guru, and the result was the Satyagraha at Vaikom .

Protests by Ezhavas

The Ezhavas first took up issue in 1905. The Ezhava representatives in the Travancore Legislature (Kochu Kunjan Channar, Kunju Panicker and Kumaran Asan) raised the question of use of the public roads around the temples by avarnas. The authorities remained adamant and refused to take up the matter even for discussion as it was considered a religious question. In 1920-21, representative Asan also raised the question and it was decided to shift the notice boards a little, so that some parts of the roads would be accessible to the avarnas.
T. K. Madhavan, the organizing secretary of the SNDP, became a member of the Travancore Legislature, and felt that Asan and the others has accepted a humiliating compromise. Madhavan wanted to demand outright temple entry, but he was denied permission to even introduce the resolution in the Legislature. Madhavan met the then Divan Raghaviah at his residence and requested him to reconsider his decision. The Divan refused; Madhavan then requested for permission to make a representation to the Maharaja himself which was denied. Frustrated and enraged, Madhavan raised his voice of protest before the Divan, proclaiming We are denied the right to present our problems to the legislatures, and we are denied permission to represent to the Maharaja. How are we to resolve our problems? Are we to leave Travancore? The Divan retorted, You may leave Travancore to solve your problems.
While Madhavan's main objective was to achieve unconditional temple entry, he understood that the right to use the public roads around the temples was the first step. He already had the idea of launching an agitation at Vaikom against the forbidding of roads around the temple, as an activity of the SNDP Yogam. He discussed the matter in detail with Sardar K.M.Panikkar. Panikkar told that the Ezhavas, under the leadership of Sree Narayana Guru, "had united and uplifted themselves, and have become a formidable force in the socio-economic-political atmosphere of Kerala." Although the SNDP has become a mouthpiece for all downtrodden people and the standard bearer of social revolution, the issue at Vaikom needs handling at a higher and wider level. Instead of being just a fight for gaining access to road, Panikkar suggested making it a symbolic battle against atrocities in the name of caste, giving it a national and cosmopolitan look to gain the attention of the entire world. To do that, it was necessary to include it as an activity of the Indian National Congress, and get Mahatma Gandhi to approve it.

Involvement of the Indian National Congress

T. K. Madhavan met Mahatma Gandhi at Tirunelveli on 23 September 1921 and apprised him of the conditions of the Ezhavas and their achievements through the SNDP. Because they had already achieved admission to school, Mahatmaji agreed that the time was ripe for temple entry. Mahatmaji promised to write to the State Congress Committee to take up the issue.
Madhavan attended the Kakinada AICC meet (1923) in the company of Sardar Panikkar and K. P. Kesava Menon. Madhavan got a pamphlet printed: A request to the Indian National Congress on behalf of the untouchables of India. Madhavan tried with all his might to convince the members of the need to eradicate untouchability. The Congress agreed to include the eradication of untouchability in their constructive programs and resolved to lend full support to the Vaikom Movement, and authorized the Kerala Provincial Congress Committee (KPCC) to undertake the task.
In accordance with the Kakinada Congress resolution, the KPCC met at Ernakulam on 24 January 1924 and formed an Untouchability Abolition Committee (UAC) consisting of K. Kelappan (convener), T. K. Madhavan, Kurur Nilakantan Namboothiri, T.R. Krishna Swami Iyer, and K. Velayudha Menon. A Publicity Committee of five members including T. K. Madhavan was also formed.
The KPCC, the UAC and the Publicity Committee reached Vaikom on 28 February 1924. There was a huge public meeting. Madhavan made a public request to the UAC to get the prohibitory notice boards removed from the roads around the temple. The Committee resolved to take procession of Avarnas through the roads on the very next day of the Pulaya Mahasabha meeting.
The news of the decision reached far and wide. It evoked mixed reactions. The caste Hindus who tolerated the speeches at the meeting could not digest the idea of a procession as proposed by the KPCC and the UAC. They along with the local Magistrate, the Police Inspector, and the Tahsildar, met the congress leaders at their camp, and suggested a postponement. They promised that they would try to prevent communal tensions, and make the procession a success, if they were given time. The congress also realized the situation. They could also make use of the time to plan and prepare properly for launching the agitation. The date was fixed as 30 March 1924, and the idea was to take out a procession. Meanwhile, the local Magistrate fearing communal tensions issued prohibitory orders against the procession. Hence the UAC changed its tactics. It was decided to send only three volunteers every day instead of a procession. Volunteers were selected from all castes.
A Satyagraha Ashram was set up about one furlong south of the temple. The Ashram was packed with volunteers who came from different parts of the country. The venue of Satyagraha was decided to be on the western road where a prohibitory board announced:
"Ezhavas and other low castes are prohibited through this road"
Hundred of policemen armed with lethal weapons, ready to meet any eventuality, were on the vigil round the clock at the spot where the Satyagraha was to begin.
On the morning of 30 March a bugle call for action was sounded. The first batch of volunteers selected to offer Satyagraha were Kunjappy (Pulayan), Bahuleyan (Ezhava) and Venniyil Govinda Panicker (Nair). Before leaving the ashram, they were strictly instructed not to offer any resistance and remain calm against all provocations. The Satyagrahis, wearing khadi and Gandhi caps and garlands, marched forward with the Congress flag fluttering before them. All the volunteers followed them shouting "Satyagraha ki jai, Mahatma Gandhi ki jai." All of them would stop at a distance of fifty feet from the notice board, and only the selected three would walk to the point where the prohibition board hung. The police would stop them and ask them their caste. The police would pronounce that the low-caste men would not be allowed to pass; only the Savarnas could. The upper-caste men would insist that their companions should go with them. The police would prevent them. The Satyagrahis would wait there patiently until they were arrested just before noon. When they were produced before the court, invariably they were convicted and sentenced to jail and fined. They refused to pay the fine, and courted extra imprisonment. In the evening there would be a procession and public meeting, protesting against the arrest. The meetings were given wide publicity and people thronged in from all directions. They returned, rejuvenated by the inspiring speeches of the leaders to come back again next morning to start the routine.
The Satyagraha was temporarily stopped for two days on 5 and 6 April to try for a compromise between caste Hindu leaders and the Congress. All talks failed and Satyagraha was resumed. T. K. Madhavan and K. P. Kesava Menon (KPCC president) volunteered on 7 April and courted arrest. Soon after this the Maharajah of Travancore, Moolam Thirunal died on 7 August 1924 and his niece Maharani Sethu Lakshmi Bayi came to power. As part of her installation durbar, she released all the prisoners. The Maharani would come to play an important role towards the end of the Vaikom Satyagraha after meeting Mahatma Gandhi.
The struggle continued like this up to 10 April, when the police adopted the new tactics of barricading the roads and thus tried to prevent the Satyagrahis from reaching the disputed roads. The police also decided not to arrest the Satyagrahis, and they responded with fasting. But Gandhiji disapproved of fasting as it went against his theory of Satyagraha. The police who were watching the progress of the agitation were convinced that their policy of not arresting the Satyagrahis was not very effective. So they wanted to use strong-arm tactics to crush the agitation. The conservatives joined the police, and in due course, the conservatives took over and the police became silent witnesses to the atrocities committed on the volunteers by the conservatives. When the Satyagraha started the ruling Maharaja of Travancore was Sree Moolam Thirunal. He and his minister ivan Bahadur T. Raghavaiah were golden props of extreme orthodoxy. They wanted to keep old customs in-toto. Divan Raghvaiah made a speech in the Travancore legislature strongly defending the Savarnas and denouncing the Satyagraha.
Meanwhile hundreds of letters were sent to Gandhiji to suspend the agitation. Two advocate brothers from Kerala, Sivarama Iyer and Vancheeswara Iyer met Mahatmaji and argued that the roads around Vaikom temple are private property and hence the Satyagraha was irrelevant.
All newspapers in India flashed headlines about the Satyagraha. Money flowed from different states to Vaikom. The Akalis of Punjab came to Vaikom to open a free kitchen for the Satyagrahis. Non-Hindus like barrister George Joseph, Bhajematharam Mathunni and Abdul Rahman (the Editor-in-Chief of The Young India) came forward to offer Satyagraha. But Gandhiji did not accept any of these. Gandhiji wrote in the Young India on April 24, 1924, and May 1, 1924 against accepting outside aid.
"As for accepting assistance from Hindus from outside, such acceptance would betray un readiness on the part of the local Hindus for the reform. If the Satyagrahis have the sympathy of the local Hindus, they must get locally all the money they need."
Gandhiji wrote to George Joseph on April 6, 1924:
"As to Vaikom, I think you shall let the Hindus do the work. It is they who have to purify themselves. You can help by your sympathy and your pen, but not by organizing the Movement and certainly not by offering Satyagraha. If you refer to the Congress resolution of Nagpur, it calls upon the Hindu Members to remove the curse of untouchability. Untouchability is the sin of the Hindus. They must suffer for it; they must pay the debt they owe to their suppressed brothers and sisters. Theirs is the shame and theirs must be the glory when they have purged themselves of the black sin. The silent loving suffering of one pure Hindu as such will be enough to melt the hearts of millions of Hindus, but the sufferings of thousands of non-Hindus on behalf of the untouchables will leave the Hindus unmoved. Their blind eyes will not be opened by outside interference, however well intentioned and generous it may be, for it will not bring home to them their sense of guilt. On the contrary, they would probably hug the sin, all the more, for such interference. All reforms to be sincere and lasting must come from within."
Before George Joseph received this letter, he offered Satyagraha and was arrested. The Akalis also withdrew on Gandhiji's word.
There were more than 200 volunteers in the camp. After some time, it became difficult to maintain the camp. It was brought to the notice of Gandhiji at the Belgaum Congress and the Congress records show that an amount of Rs, 1000 per month was sanctioned from the Congress funds for the Vaikom Movement. Important people like Vinoba Bhave and Swami Shraddhananda visited the spot and gave mental support for the Movement.

Involvement of Periyar

E. V. Ramasami (affectionately called Periyar by the Tamilians) came with his wife Nagamma and a group of followers and offered Satyagraha on April 14. As the head of the Satyagraha, Periyar was imprisoned twice. Gandhi, who was also present on the Vaikom scene, was disturbed about the whole affair but seemingly unable to stop it. His concern grew when other religious groups became involved. Thus the Sikh community offered to meet expenses. Money was also said to have come in from Burma, Singapore, and Malaysia, from non-Brahmin immigrants, Muslims and Christians. Gandhi tried under the circumstances to keep the whole thing an inter-Hindu affair. However, in the end a compromise was reached. The streets in the temple area were opened to Harijans or Untouchables. In 1936, they were allowed to enter the temple. The Satyagraha paved the way for subsequent Temple Entry Act.[1][2]
Vaikom had been chosen as a place for Satyagraha organized by the heads of the Congress Party. Periyar who was touring Madurai district received "a private letter" asking him to join in the Satyagraha. He immediately proceeded to Vaikom where he violated the order not to address public meetings and was imprisoned for one month. a light punishment on order of the Raja. Gandhi became more and more troubled as the Satyagraha took a turn of communal riot because of conversions to Islam taking place. Vain efforts were made to return Periyar to Madras state. After his first release from prison Periyar was advised to stay away from Vaikom which he did not do. His second imprisonment was more severe, six months in the Central Jail Trivandrum. Meanwhile Nakammai, Periyar's first wife, organized women's campaigning.[1]
Nagamma with Mrs. Joseph, Mrs. T. K. Madhavan and Mrs. Govindan Channar, among others formed a Women's committee to persuade the women of the villages and get them ready to participate in the Satyagraha. They went around villages explaining to the women, the meaning and purpose of this Satyagraha and collecting from them, handfuls of rice and small changes to maintain the volunteers' needs. The women started to offer Satyagraha on May 20, 1924. Nagamma was arrested along with Mrs. T.K. Madhavan and later released. Nagamma's leadership induced courage and solidarity in the women.
When the Raja unexpectedly died Periyar was released from the Trivandrum prison because additional trouble was feared, since the death of the Raja somehow connected with Periyar's imprisonment as a bad omen. Later, on the order of the Government, Periyar was, for breaking public laws sent to prison again in Madras to be kept out of the way. The compromise to open the streets in the temple areas was the outcome of the negotiations between Gandhi and the two Ranis. Gandhi had unsuccessfully done everything to keep Periyar out of Vaikom. Periyar on his side had to accept that the Vaikom Satyagraha ended in a compromise.[1] In 1925, the Madras Presidency (Tamil Nadu) Congress passed a resolution unanimously praising Periyar's contribution to the Vaikom Satyagraha and hailing him as the Vaikom Veerar (Vaikom Hero) in the Kanchipuram Session.[3]

The role of Sree Narayana Guru in Vaikom Satyagraha

Sree Narayana Guru, who had never shown any interest in the activities of the Indian National Congress, involved himself with the Vaikom Satyagraha and extended much co-operation. The reason is quiet evident. The Vaikom Satyagraha was not an agitation for political freedom, it was a movement to purify the Hindu society of its blemishes, and this was what Guru also attempted through his actions and messages.
But somehow, a small misunderstanding arose between Mahatma Gandhi and Sree Narayana Guru, regarding the modus operandi of the Satyagraha. One of Guru's dialogues with the General Secretary of the SNDP was misinterpreted in such a way that it led to believe that the ideals of Gandhiji and Guru clashed. There was a stage when someone suggested to Gandhiji to withdraw the support for the Satyagraha because the spiritual leader of the Thiyyas was urging his followers to use violence, which is against the principles of Satyagraha.
The Guru had thorough discussions with his favorite disciple T. K. Madhavan, about the Vaikom Movement, even before T. K. Madhavan met Gandhiji about the issue. The Guru had another discussion with K. M. Kesavan, the then General Secretary of the SNDP when the Satyagraha was launched.
Kesavan: Gandhiji wants to win over the other side and the Government by sympathy, by self-inflicted suffering. That is how they gain their end.
Guru: The will to suffer and sacrifice should be there. But there is no need to get drenched or starved. Enter where entry is banned and face the consequences, Take blows without giving them. If a fence is raised in your path , don't turn back, jump over it. Don't stop with walking through the road, enter the temple, every temple, every day, everybody. If the offering of pudding is ready, take it. Go to the place where free food is served in the temple; and sit along with others. Let the Government be informed of what you intend to do. One should not fight shy of laying down one's life. Those who think another's touch pollutes him should not be left unmolested in their so called cleanliness. That is my view…. Give publicity to all these in the papers. Let people know that I subscribe to their views. But let there be no violence or show of force. Don't be perturbed by coercion.
Kesavan: Temple entry is the ultimate goal of Satyagraha. That is postponed to the next year.
Guru: Why? Isn't it too late even now?
This view was given wide publicity and the newspaper cutting containing it reached Mahatma Gandhi. Gandhiji wrote in the Young India on June 19, 1924.
His Holiness Sree Narayana Guru, the spiritual leader of the Thiyyas is reported to have disapproved of the present methods of Satyagraha at Vaikom. He suggests that volunteers should advance along barricaded roads and scale the barricades. They should enter temples and sit with others to dine. Now the action proposed is not Satyagraha. For scaling barricades is open violence. If you may scale barricades, why not break open temple doors and even pierce temple walls? How are the volunteers pierce through a row of policemen except by using force?. If the Thiyyas are strong and willing to die in sufficient numbers, they can gain their point. All I submit is that they will have gained it by some thing the reverse of Satyagraha. And then too, they would not have converted the orthodox to their views, but would have imposed it on them by force.
He wrote: A friend who has sent me the press cutting suggests that by reason of the violent advice of the guru, I should ask the local Congress Committee to call off the Satyagraha. I feel that would mean want of faith in one's means and surrender to violence. If Congressmen connected with the Vaikom movement entertain the suggestions said to be favored by the Thiyyas' spiritual leader, there would be case for penance, and therefore suspension, but not otherwise. I would therefore urge the organizers at Vaikom to make redoubled effort and at the same time, keep stricter watch on the conduct of those who take part in the movement. Whether it takes a long or short time to reach the goal, the way is the way of peaceful conversion of the orthodox, by self-suffering and self purification and none other'
Careful analyses of both the statements reveal that there was no essential difference. The major objectives of both Gandhi and Sree Narayana Guru were the same, the eradication of untouchability, and the acceptance of human equality. And the immediate objective of the Vaikom Satyagraha was the establishment of a simple primary human right to make use of the public road around the temple. Both Gandhiji and the Guru agreed in this matter. What Gandhiji suggested is gain access to the road, and then try for temple entry. What Guru proposed is to go ahead without stopping until temple entry was achieved. Don't stop with walking through the roads, but enter the temple
At one point Gandhiji thought that Sree Narayana Guru had suggested to the volunteers to adopt open violence. He suggested that the volunteers should advance along barricaded roads and scale the barricades…For scaling barricades is open violence. Let a humble question be raised. What happened at Vaikom ? The volunteers were made to stand in the hot sun, drenched in the rain till mid-day, and then arrested. If they had followed what the Guru has suggested, tried to cross the fence, probably they would have received more blows, but would have arrested early, for defying orders. What Narayana Guru suggested was only to intensify the struggle or speed up the process in the Gandhian way. If the Guru's suggestion to the volunteers to scale the barricades was open violence, then Gandhiji's exhortation to the people to prepare salt at Dandi defying government orders is also equivalent to open violence. Attempt to scale the barricades is only open defiance, not open violence.
Sree Narayana Guru's exhortations were in unison with Gandhiji's idealism and practical wisdom. The Guru's words are clear indicators –
The will to suffer and sacrifice should be there.
Take blows without giving them
Let the government be informed of what you intend to do
Let there be no violence or show of force
Why did Gandhiji miss or ignore these words and interpret the guru's suggestion as an exhortation to violence and made blatant statements that the spiritual leader of the Thiyyas is reported to have disapproved of the present methods of Satyagraha at Vaikom ? It is for posterity to decide.
Any way, the Guru did not issue any statement to counter Gandhiji's writings in Young India. It was never the Guru's technique to argue and win. He expressed through actions what he had to say.
He offered his Vellore Mutt near Vaikom for the use of the Satyagrahis and Head Office was set up there. He made a personal contribution of Rs.1000.00 (a very big amount in those days) to the struggle fund, and set up a special collection box at Sivagiri[disambiguation needed]. Two of his favorite disciples, Swami Sathyavrathan and Kottukoikal Velayudhan were deputed to work for the Satyagraha .
When the Satyagraha was at its peak, on September 27, 1924, the Guru visited the venue. He reached Vaikom by boat. Thousands were waiting at the jetty to receive him. He was welcomed with a multicolored garland of khadi yarn. He was also presented with the second khadi towel woven at the Satyagraha Ashram, the first one was sent to Mahatma Gandhi. The Guru jokingly offered to wear khadi garland and volunteer Satyagraha.
On the next day, he presided over a public meeting convened to pray for the good health and wellbeing of Mahatma Gandhi. Swami Satyavrathan remarked that it was a good fortune to have the Guru along with them. Suddenly, the Guru got up and said, I am here not just to participate, I am here to pray. He stood in meditation for a few minutes while the whole crowd waited. This was the single occasion when Guru had ever prayed in public.
The Guru stayed in the Ashram for two days, went around and saw all arrangements and joined the community meal. The volunteers felt, not the presence of a formal visitor, but the presence of an intimate advisor and an elderly leader. His presence and appreciation gave them renewed spirit and sense of commitment. The Guru was extremely happy to see a Pulaya boy in the kitchen to help the cooks. He was glad the seeds sown by him were proliferating and bearing fruit. The SNDP had most willingly taken over the task of supplying manpower for the endeavor, and continued to support until the Satyagraha was withdrawn. Later after getting the freedom a school was built in the place of that ashram as the memory of this great fight. The school is named as Sathyagraha Memorial Sree Narayana Higher Secondary School (S M S N H S S).The school is managed by S N D P.
During March 1925, when Gandhiji came to the Satyagraha site, he visited the Guru at Sivagiri[disambiguation needed]. A part of their conversation is relevant here.
Gandhiji: Is there any difference of opinion for Swamiji about the Satyagraha started at Vaikom ? Does Swamiji think of adding or altering anything to the Movement?
Guru: My knowledge is that it is going smoothly and I am not of any opinion of making any alterations.
Gandhiji: Some are of the opinion that nonviolent Satyagraha is of no use, and to establish right, violence is necessary. What is Swamiji's opinion?
Guru: I do not think that violence is good.

The Savarna Processeion

In the meanwhile, Mahatmaji felt that the support of the Savarnas was essential for the success of the Vaikom Movement. So he suggested to the leaders at Vaikom, that a procession consisting of only Savarnas should march to Trivandrum, the capital, to register their solidarity with the Avarnas and lend their full support to the cause. The Savarna procession of about 500 men set out from Vaikom on November 1, 1924 under the leadership of Mannathu Padmanabhan, the unquestioned leader of the Nair Service Society. There was spontaneous welcome to the procession at every place they passed. On their way, the procession swelled as people joined. They halted at Sivagiri, paid homage to Sree Narayana Guru, and received his blessings. When the procession reached Trivandrum on November 12, 1924, with the jubilation of a conquering army, it had gathered nearly 5000 men. A similar procession of about a thousand men from Suchindram under the leadership of Perumal Naidu also reached Trivandrum on the same day. A mammoth public meeting was held.

Final actions

On November 13, 1924, a delegation headed by Changanasseri Parameswaran Pillai waited on the Regent Maharani Sethu Lakshmi Bayi and submitted a memorandum signed by more than 25,000 Savarnas, We the undersigned members of the deputation, loyally and respectfully beg leave to approach your Gracious Highness with the humble prayer that the roads around the Vaikom temple walls, and all other roads similarly situated in other parts of the State may be thrown open to all classes of Your Gracious Highness' subjects, without distinction of caste or creed
Though the memorandum was submitted with much optimism, reaction was not that favorable. The Maharani expressed that the issue had to be decided in the legislature. The resolution was moved in the legislature on February 7, 1925, by the then SNDP Secretary N. Kumaran (Later he became High Court Judge). The text of the resolution was All roads around the temple at Vaikom, and similar roads all over the state of Travancore must be open for traveling for people of all castes and creeds .The resolution was defeated by 22 votes against 21. (It is understood that Dr. Palpu's brother who was expecting favors from the Government voted against the resolution. He was a close associate of the Narayana Guru at Aruvippuram, but he turned Judas. He was haunted by the community and he fled from places to place to save his life. He became a social outcaste and met with an ignoble death.)
The defeat of the resolution severely affected the morale of the Satyagrahis and boosted the high-handedness of the Orthodox Hindus. While Gandhiji tried to lift the sinking morale through exhortations to remain patient and peaceful, Indanthuruthil Namboothiri, the leader of orthodoxy, arranged for hirelings to beat up the Satyagrahis . They were thrown into neck deep waters. Lime mixed with other strong irritants was poured into their eyes. The police stood silently watching as they were secretly instructed not to interfere. Gandhiji wrote in Young India, The Travancore authorities may, however, be respectfully told that the Congress cannot watch barbarity with indifference. The letting loose of the goondas on the devoted heads of the Satyagrahis, is bound to gather the Satyagrahis, the full weight of all-India public opinion.
As a protest against atrocities, statewide agitation began. Big Savarna temples were boycotted, bringing down their revenue. The Savarna Mahajana Sabha organized meetings at their strongholds, against the Satyagraha. Tension was mounting, and it was time that something was to be done. There were even reactions among the volunteers that the slow passive method of Satyagraha was ineffective in the face of violence and goondaism.
It became imminent for Gandhiji to visit the place where his principle of Satyagraha was being tested. So he came down to Vaikom on March 10, 1925. His secretary Mahadev Desai, his son Ramdas Gandhi, Alladi Krishnaswamy Iyer, and C. Rajagopalachari came with him.
Gandhiji stayed in the Ashram and spoke to the volunteers. He tried to boost up their morale, by explaining to them the principle of Satyagraha and the role of scarifies and suffering in it, and the need for extreme patience. He tried to reach a compromise with the orthodoxy and for this; he had to meet the Savarna leaders. His secretary sent a note of invitation to the Savarna leader Idanthuruthil Devan Neelakandan Namboothiri to come over to the camp. The haughty Namboothiri not only refused to accept the invitation, but also said that those who wanted to see him must go over to his house. So it was that Gandhiji and his party reached the Indanthuruthil Mana (a Namboothiri household) on the next day noon. They were made to sit in the portico of the house, while the Namboothiri and his Savarna comrades occupied the inner room. The Namboothiri believed that Gandhi and his followers were polluted by the touch of untouchables, and could not be admitted into the pure interior of an orthodox Mana.
Their dialogue continued for nearly three hours. Gandhiji made three practical proposals:
• The unapproachability that is practiced at Vaikom is not found in any Hindu scriptures. The orthodoxy contended that Adi Sankaracharya laid down the custom. In that case, Gandhiji proposed that an impartial Hindu Pundit must scrutinize Adi Shankara's Smirithis, and if this custom is not mentioned then it has to be withdrawn.
• The second proposal was that a referendum was to be taken from Savarnas. If the majority of Savarnas were willing to allow the roads to be opened to the Avarnas, it should be accepted.
Third proposal was that of arbitration. The orthodoxy appoints a Pandit, Gandhiji would appoint a Pandit on behalf of the Satyagrahis . The Divan of Travancore would act as an umpire. All must accept the winner's decision.
None of these was acceptable to the orthodoxy, who believed that the Avarnas are suffering because of their Karma (result of actions in their previous births). So Gandhiji left without a compromise and the Satyagraha continued, and the atrocities on them multiplied beyond words.

Final settlement

Gandhiji had to do something about it. He wrote to W. H. Pitt, the then Police Commissioner of Travancore to put an end to goondaism . Pit being a European, was in a better position to intervene and bring an honorable settlement between Government and Gandhiji. Pitt agreed to influence the Government to remove all barricades and withdraw the prohibitory orders, on condition that Gandhiji instructed the Satyagrahis not to cross the point where the prohibitory board was. However the police would remain at the spot until all the terms of the agreement were implemented. An agreement was reached through correspondence.
Government agreed to withdraw the prohibitory orders passed in February 1924, and Gandhiji agreed to withdraw the Satyagraha. Government let the roads on three sides of the temple (north, south and west) open for public but the eastern approach road, and the two roads leading to it from the north and south remained reserved to the Savarnas only.
Gates were to be put up at three places: • At a short distance from the eastern gopuram on the eastern approach road. • At the north and south ends of the eastern road. These three gates were to be open only at the time of worship to admit those who had the right to enter the temple. It was also declared the portion of the road enclosed by the three gates would remain closed to Christians and Muslims as well as Avarna Hindus who have no right to enter the temple. A new road was to be constructed joining the eastern approach road to the northern road, for the convenience of the public. C. Rajagopalachari conveyed the details to Gandhiji through a letter and Gandhiji issued orders on October 8, 1925 to the Secretary of the Satyagraha Ashram to withdraw the Satyagraha. But action continued till November 1925 until all the conditions were implemented in Toto.
One view is that it was only a partial success for non-caste Hindus (Avarnas) as they gained access only to the roads on three sides of the temple. The fourth and most important eastern road remained inaccessible to them. It was really a blow to the Christians and Muslims as they lost their previously enjoyed freedom to have complete access on all the roads around the temple. Now the eastern road was blocked to them. Because of the gates, which remained closed the members of the Devaswam Board and the inmates of the temple who used the eastern road as thoroughfare were denied the opportunity. Anyway it was a great opportunity for the Indian National Congress party to grow in Kerala. Before this agitation, the Congress in Kerala was only a limited number of Upper Caste and Upper class people of Malabar (which was under British Rule). The Avarnas did not bother about the Congress, as the Congress leaders did not show any enthusiasm for the eradication of social inequalities. But when the party undertook to lead the agitation at Vaikom, the Avarnas underwent a sea of changes. At the exhortation of T. K. Madhavan, they joined the Congress en masse. The Congress swelled from being a class party to a mass party.
Another achievement of Vaikom agitation is certainly communal harmony. Progressive minded Savarnas and Avarnas came together with Christians, Muslims and even Sikhs. It is to be remembered that many Savarnas played the role of active leaders, till the withdrawal of the Satyagraha, and this has demonstrated the basic unity of the people.
Above all, the Vaikom Satyagraha was a testing ground for the Gandhian principles of Satyagraha. It was tested and proved as the most effective means for the first time.